Gliniane pałygi

K. ma zanik mózgu. Często widzę, jak przechadza się z ojcem. Nie jestem pewny, czy mnie poznaje. Ciekawe, że wszystkich słów, które, jak się wydaje, nieodwracalnie zapomniał, zostały mu głównie przekleństwa. Klnie z upodobaniem i znienacka, wywołując konsternację towarzyszących mu opiekunów. Przy czym sprawia wrażenie, jakby nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia tych słów i pewnie tak jest.

Ludzie są rozczarowani. Robią sobie zdjęcia pod szubienicami. Myśleli, że się będą bardziej wzruszać, że większe emocje. Ja to rozumiem. Każdy ma oczekiwania, że jak już jedzie do Auschwitz, to musi to być wydarzenie w jego osobistym życiu. Że wyjdzie odmieniony, że będzie żył chwilą, chwytał dzień itepe. Że inaczej popatrzy na ten świat, że może nawet sens życia znajdzie, nie wiem. Nawet jak przyjeżdżają dla rozrywki, to mają w sobie to oczekiwanie. Ja to wyczuwam. Ja się wtedy staram troszkę wyolbrzymić, przerysowywać, udramatyzować, ubarwić. Mi się samo tak robi. Żeby zmniejszyć porażkę. Żeby łagodnie upadli.